Jeżeli dojdzie do wyrządzenia jakiejś szkody, albo krzywdy, wówczas osobie poszkodowanej w danych okolicznościach należy się stosowna forma rekompensaty. Wyraz jej jest tak zwane zadośćuczynienie, które natomiast regulowane jest w naszym kraju w oparciu o przepisy natury prawnej. I tak warto wspomnieć o Kodeksie Cywilnym, który o tym mówi, a dokładniej o regulacjach art. 444 i 445. Co z tych norm wynika? Spójrz poniżej.
Otóż wedle ustaleń zawartych we wspomnianym Kodeksie, do zadośćuczynienia mają prawo osoby, które poniosły namacalne straty w postaci przykładowo uszkodzenia ciała albo rozstroju kondycji zdrowotnej wynikające ze zdarzeń niedotyczących szkody niemajątkowej. W zakresie zadośćuczynienia należne jest jednakże przestrzeganie określonych kwestii formalnych, w tym terminów, dochodzenia określonych świadczeń. W przeciwnym razie należności mogą nam zostać nie przyznane, a to z powodu ich przedawnienia. Podobne zasady obowiązują także w przypadku roszczeń o odszkodowanie.
Zgodnie z art. 442 Kodeksu Cywilnego, wysuwać roszczenia o zlikwidowanie szkody stworzonej poprzez czyn zabroniony mogą konsumenci w okresie trzech lat od dnia, kiedy to osoba poszkodowana na skutek tejże szkody została o niej uświadomiona i o osobie zobligowanej do naprawienia tychże skutków negatywnych powstałego zdarzenia.
Po przekroczeniu tego okresu, niestety ale dochodzi do wygaśnięcia prawa do roszczeń. Jeżeli natomiast mowa o wspomnianym okresie, to nie powinien on przekraczać dziesięć lat od dnia w jakim doszło do okoliczności powodujących szkodę. Jest też w Kodeksie Cywilnym wzmianka o tym, iż szkoda wynikająca z występku czy też zbrodni, a więc czynu zakazanego o charakterze przestępczym może być pokryta zadośćuczynieniem, jako swego rodzaju rekompensatą, przez okres dwudziestu lat od dnia doprowadzenia do przestępstwa.
I w tym wypadku nie ma żadnego znaczenia data, kiedy to pokrzywdzony o szkodzie się dowiedział itd. Jeżeli wyrządzana zostanie natomiast szkoda na kimś, zarządzono, iż przedawnienie powinno kończyć się nie wcześniej niż wraz z upływem trzech lat od momentu, gdy dowiedział się pokrzywdzony, iż szkoda powstała bądź gdy dowiedział się o osobie zobowiązanej do jej zlikwidowania.
Jeszcze inaczej jest w przypadku regulacji Kodeksu Cywilnego względem zadośćuczynienia dla osób małoletnich. W ich przypadku wnioskowanie i roszczenie o naprawienie szkody nie powinno przekroczyć dwóch lat od momentu, kiedy osoba ta uzyska pełnoletność. Tak jest w przypadku odszkodowań, z kolei zadośćuczynienie następuje wtedy, kiedy szkoda ma charakter niemajątkowy, więc wyżej wymienione zasady nie są w tym wypadku wiążące.
Ogólnie rzecz biorąc przedawnienie roszczenia o zadośćuczynienie wiąże się z generalnie ustalonym okresem dziesięciu lat. Wspomnijmy jeszcze na zakończenie niniejszego artykułu, iż zgodnie z regulacją art. 121 Kodeksu Cywilnego bieg następującego przedawnienia nie ulega rozpoczęciu, a gdy już został rozpoczęty musi zostać zawieszony w przypadkach między innymi:
– roszczeń, jakie są wydzielone dla dzieci i przysługują im przeciw rodzicom w okresie obowiązywania władzy rodzicielskiej,
– roszczeń odnoszących się do jednego z małżonków przeciwko drugiemu małżonkowi – w okresie obowiązywania małżeństwa
– roszczeń odnoszących się do osób nie posiadających maksymalnej zdolności do czynności prawnych przeciw osobom sprawującym czy to kuratelę czy też opiekę – w grę wchodzi ogólny okres obowiązywania opieki lub kurateli przez te osoby.
