Bardzo często, mimo pełnych przesłanek do tego, aby ubiegać się o wypłatę odszkodowania z zakresu poniesionych strat materialnych czy też szkód osobowych, poszkodowani niestety nie decydują się na walkę o swoje prawa, a tym samym rezygnują z wysuwania roszczeń o uzyskanie odpowiedniej rekompensaty finansowej.

W tym przypadku warto jednak rozważyć dokładnie czy aby na pewno sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy nie jest klasyczną okolicznością, przy której należy nam się uzyskanie odszkodowania. W poniższych fragmentach naszego wirtualnego poradnika pozyskasz ujęte w pigułce informacje na temat zdarzeń i wypadków, w jakich warto podjąć kroki o otrzymanie konkretnego zadośćuczynienia.

Bardzo często pokrzywdzeni nie mają świadomości, iż to czego doświadczyli kwalifikuje ich do wydzielenia rozmaitych form świadczeń pieniężnych. Tak jest zwłaszcza wtedy, kiedy w grę wchodzą odszkodowania pracownicze. Zagadnienia są natomiast normowane przez Kodeks Pracy, który jasno wskazuje, do jakich okoliczności musi dojść, jakie mają one mieć zakres, skalę i charakter, aby w grę wchodziło domaganie się zadośćuczynienia i pozytywne dla wnioskodawcy rozpatrzenie sprawy. Warto wiedzieć, iż bardzo często winny takich a nie innych, kłopotliwych z perspektywy pracowników zdarzeń jest pracodawca, który nie przykłada się właściwie i precyzyjnie do realizacji wszelkich obowiązków, jakie powinien wykonywać względem zatrudnianego przez siebie personelu.

Zobowiązania te są natomiast regulowane przez Kodeks Pracy, czyli obowiązujące przepisy a nie wynikają z dobrej woli życzliwego szefa. Kiedy zaś dochodzi do jakichkolwiek uchybień obejmujących rozmaite zaniedbania, nieodpowiednie traktowanie personelu czy też niewłaściwe ich przeszkolenie czy też niezabezpieczenie w należyty sposób stanowisk, na których wykonywane są ich obowiązki zawodowe, zawsze pracownik ma prawo ubiegać się o wypłatę rekompensaty.

Jest to krok w kierunku wysuwania roszczeń odszkodowawczych ze strony poszkodowanego w jakimś stopniu personelu.

Odszkodowanie za wypadek przy pracy

W momencie realizacji prac zleconych przez naszego przełożonego lub niekoniecznie akurat wtedy zleconych przez zatrudniającego nas, ale wynikających z zakresu naszych stałych czynności obowiązkowych, doznajemy wypadku i ponosimy szkody rozumiane jako uszczerbek na zdrowiu. Wtedy mamy szansę na otrzymanie należnego nam odszkodowania bezpośrednio od pracodawcy. Nie jest to banalna w rozwikłaniu sprawa, dość czasochłonna i zawiła, ale mimo wszystko warto ją rozpocząć, gdyż rekompensaty są tu bardzo wysokie.

Należne jest dochodzenie swych racji na drodze sądowej, kiedy to potrzeba udowodnić iż odpowiedzialność za wypadek leży po stronie zatrudniającego nas. Na korzyść osoby, która doznała konkretnych szkód i występuje do instytucji sądowej, walcząc o swoje prawa przemawia między innymi sytuacja uchybień poczynionych przez pracodawcę w zakresie realizacji szkoleń pracowniczych, łamanie przepisów prawnych, w tym zwłaszcza odnoszących się do zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, regulacji prawnych związanych z ochroną życia oraz zdrowia itd. Po dokonaniu zgłoszenia wypadku, konieczne jest stworzenie uwzględniającego przebieg, przyczyny i okoliczności zdarzenia protokołu BHP.

Najpierw pokrzywdzony pracownik może liczyć na wsparcie w ramach funduszu powypadkowego wypłacanego przez ZUS. Tego typu pomoc natomiast nie przysługuje w momencie, kiedy do tragicznego w skutkach zdarzenia doszło ze względu na bezpośrednią winę pokrzywdzonego. Podobnie odpada owa forma świadczenia w sytuacji, gdy pracownik wykonywał swoje obowiązki pod wpływem środków odurzających, alkoholi czy też naumyślnie działał tak, aby zlekceważyć wymagane do przestrzegania zasady BHP, dopuszczając się rażących zaniedbań.

W takim wypadku odszkodowanie przyjmuje postać zapomogi jednorazowej, a to jak duże ono będzie zależne jest głównie od dwóch podstawowych czynników, a mianowicie – stopnia doznanego na zdrowiu uszczerbku jaki będzie ustalony konkretnie przez lekarza orzecznika oraz bieżącej stawki jaka obowiązuje za jeden procent uszczerbku na zdrowiu. Kiedy przyznane zostanie poszkodowanemu świadczenie pieniężne wypłacane przez ZUS, wtedy istnieje szansa na to, aby iść dalej ze swoimi roszczeniami, a tym samym ubiegać się o rekompensatę w postaci odszkodowania bezpośrednio od samego pracodawcy, które przyjmuje postać uzupełniającą zadośćuczynienia.

Racja będzie nam natomiast przyznana wtedy, kiedy o odszkodowanie walczy się w momencie, gdy przełożony poszkodowanego całkowicie, w pełni ponosi odpowiedzialność za zdarzenie do jakiego doszło jako wypadku przy pracy. Ponadto rekompensata z jego strony należna jest też wtedy, gdy ubezpieczenie wypadkowe nie jest aż tak wysokie, żeby można było zupełnie pokryć z niego szkody i krzywdy doznane na skutek zajścia.

Odszkodowanie z tytułu mobbingu

Kolejną przesłanką do tego, aby ubiegać się o rekompensatę w postaci odszkodowania jest mobbing w miejscu pracy, który wraz z biegiem czasu okazuje się coraz powszechniejszym zjawiskiem. Jak normują to przepisy Kodeksu Pracy- jako mobbing rozumie się uporczywe nękanie czy też strasznie pracownika. Ma ono mieć charakter długotrwały i powodować zmniejszenie się samooceny przydatności zawodowej podwładnego. Najczęściej celem takiego zachowania jest nic innego jak ośmieszenie czy poniżenie i wyżycie się na pracowniku. Nierzadko chodzi o jego wykluczenie z grupy pracowniczej. Ofiara mobbingu ma szansę na pozyskanie zadośćuczynienia z tytułu tego przewinienia ze strony szefa, ale aby było to realne, konieczne jest zakończenie z nim współpracy, rozumiane jako rozwiązanie umowy o pracę.

Takie posunięcie powinno wyjść z inicjatywy pracownika, który w oświadczeniu pisemnym jasno wskazuje na to, iż główną przyczyną jego zakończenia współpracy zawodowej z danym pracodawcą jest właśnie akt mobbingu, którego doświadczył w kontaktach z przełożonym. W takim wypadku przełożony musi wypłacić rekompensatę jakiej wysokość nie powinna być mniejsza niż minimalne wynagrodzenie za pracę. Dodatkowe środki w ramach roszczeń o zadośćuczynienie za mobbing przysługują z kolei wtedy, kiedy pracownik poniósł szkody w postaci rozstroju zdrowia.

Odszkodowanie za nierówne traktowanie

Prawo do pozyskania należnego odszkodowania ma także ten pracownik, który czuje się nierówno traktowany przez swego pracodawcę, a więc jest przez niego dyskryminowany.

Co do charakteru doświadczanej dyskryminacji, to może być ona naprawdę różna – ze względu na wiek, płeć, rasę, narodowość, poglądy polityczne, wyznawana religijność, niepełnosprawność, przynależność do związków, wyznanie, orientację seksualną, pochodzenie etniczne itd.

O rekompensatę z tego tytułu mogą natomiast ubiegać się wszyscy podwładni nadużywającego swej władzy szefa, niezależnie od tego czy pracują w pełnym wymiarze czasu czy też niepełnym bez względu na to czy są zatrudnieni na czas określony, czy też nieokreślony. Każdy pracownik wymaga dokładnie takiego samego traktowania jak inny w zakresie przede wszystkim nawiązywania oraz rozwiązywania stosunku pracy, ale także dostępu do awansów, rozwoju, warunków zatrudnienia oraz szkolenia się po to, aby podnosić kwalifikacje zawodowe.

Jeżeli chodzi o kwotę należnego pokrzywdzonemu pracownikowi odszkodowania, to jest to minimalne wynagrodzenie za realizowaną pracę. Niektórzy poszkodowani nie wstępują na drogę sądową, obawiając się, że w związku z dochodzeniem własnych racji zostaną zwolnieni z pracy, ale to byłoby działanie bezprawne.

Odszkodowanie za bezprawne zwolnienie

Każdy zwolniony bez podania konkretnej argumentacji przez swojego szefa, powinien ubiegać się o wypłatę należnego odszkodowania z racji bezprawnego zwolnienia, jakie jest niczym innym jak konkretnym naruszeniem przepisów prawnych. O takich okolicznościach mówimy wtedy, kiedy pracownik otrzymał wypowiedzenie bezpodstawnie. W konsekwencji tego przysługuje mu zadośćuczynienie szacowane na kwotę wynagrodzenia pracownika za okres od dwóch tygodni do trzech miesięcy.

Nie powinno ono być zaś świadczeniem niższym kasowo niż wynagrodzenie za okres wypowiedzenia. Jest tym samym opcja starania się o uzyskanie rekompensaty pieniężnej w kwocie wyższej niż wynagrodzenie za okres wypowiedzenia, ale nie przekraczając przy tym okresu maksymalnie trzech miesięcy. Co więcej, jeżeli pracownik został zwolniony ale nie ma wypowiedzenia, wtedy ma prawo otrzymać odszkodowanie w kwocie wynagrodzenia za okres obowiązywania wypowiedzenia.

Odszkodowanie za krótsze wypowiedzenie

Jeżeli pracodawca skraca obowiązujący Cię okres wypowiedzenia Twojej umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z ustawowych regulowanych przez przepisy prawne trzech miesięcy do maksimum miesiąca, wtedy możesz ubiegać się o wypłatę rekompensaty. Taka sytuacja następuje chociażby wtedy, kiedy dochodzi do ogłoszenia przez zatrudniającą zwalnianego pracownika firmę upadłości czy likwidacji.

Jeżeli przyczyny skrócenia okresu wypowiedzenia nie dotyczą bezpośrednio pracowników, wtedy mają oni prawo starać się o odszkodowanie. Warunek jest jednak jeden – w tej kwestii nie zawarliśmy z pracodawcą nas zatrudniającym porozumienia.

Odszkodowanie za nieterminowe wystawienie świadectwa pracy

Po rozwiązaniu umowę o pracę, pracodawca natychmiast powinien przekazać świadectwo pracy zatrudnianemu pracownikowi. Musi on niezwłocznie mu je wystawić, a jeżeli przekroczy ten termin, wtedy stoi na przeszkodzie rozpoczęcia przez niego nowego stosunku pracy w kolejnej firmie. W konsekwencji tego dochodzi do powstania szkód, jakie kwalifikują się do wypłaty pokrzywdzonemu stosownego odszkodowania za zwłokę, na jaką został narażony.

Konieczne jest jednakże, aby ponoszący wyraźne straty pracownik uargumentował i udowodnił związek między zaniechaniem ze strony dawnego szefa a problemem z podjęciem nowego zatrudnienia w nowym miejscu. Wysokość zadośćuczynienia z tytułu nieterminowego wystawienia świadectwa pracy wynosi równowartość wynagrodzenia za czas przebywania poza stosunkiem pracy, ale nie może być to okres dłuższy niż sześc tygodni.

Odszkodowanie po śmierci pracodawcy

Kiedy pracodawca umrze, wtedy wszelkie umowy o pracę jakie zawarte zostały przez niego z personelem dotychczas zatrudnianym, automatycznie wygasają. Co wtedy z pracownikami? Zostają pozostawieni na lodzie, a przez to nie mają środków pieniężnych niezbędnych do tego, aby się utrzymać i to stanowi podstawę do ubiegania się przez nich o wypłatę stosownego odszkodowania. Świadczeń pracownicy domagać się wówczas powinni od spadkobierców osoby zmarłej będącej ich pracodawcą.

Co do skali i wymiaru rekompensat, to w przypadku posiadania umowy o pracę na czas nieokreślony, pracownik ma prawo do zadośćuczynienia w wysokości wynagrodzenia za czas wypowiedzenia, w pozostałych przypadkach, to jest kiedy w grę wchodzą umowy na czas określony czy też na okres wykonania danego typu pracy, pracownik ma możliwość uzyskania odszkodowania równego dwutygodniowej wysokości wynagrodzenia.

W sytuacji nagłego, niespodziewanego zdarzenia komunikacyjnego dochodzi do szeregu rozlicznych szkód, za jakie osobom w nim poszkodowanym należne okazują się rozmaite formy rekompensat. Mogą to być zadośćuczynienia bądź odszkodowania. O tym decyduje rzeczoznawca, dokonujący wyceny strat, a sumę pieniężną wypłaca odpowiednie towarzystwo ubezpieczeniowe. Jedną z przesłanek ku temu, aby ubiegać się o otrzymanie należytej kwoty pieniężnej jest paraliż następujący bezpośrednio po wypadku samochodowym.

Zajście komunikacyjne zwane wypadkiem zawsze wiąże się z szeregiem rozmaitych urazów i uszczerbków ponoszonych na zdrowiu. W związku z tymi następstwami, poszkodowany może dążyć do pozyskania rekompensaty za swój ból, cierpienie fizyczne oraz uraz psychiczny doznany na skutek silnego stresu wiążącego się ze zdarzeniem, jakiego doświadczył. Nie tylko w grę wchodzą tu takie uszkodzenia ciała jak złamania ręki czy nogi, ale również nierzadko o wiele poważniejsze w swych skutkach sytuacje, które wpływają na diametralne przeobrażenie życia.

Przykładem takich następstw zdrowotnych jest chociażby tytułowy paraliż, jaki wymaga od pokrzywdzonego całkowitego odmienienia jego dotychczasowej sytuacji życiowej. Przy tak poważnych kontuzjach, walka o swoje prawa jak najbardziej jest zalecana. Nie chodzi tylko o odszkodowanie klasyczne, w postaci powiedzmy rekompensaty zwanej zadośćuczynieniem, ale także poszkodowany może liczyć na rentę powypadkową. Dzięki tym funduszom możliwe okazuje się prowadzenie godziwego życia.

Paraliż jest niewątpliwie takim zjawiskiem chorobowym, które wpływa w ogromnym stopniu na przeobrażenia egzystencjalne pokrzywdzonego w wypadku. To tragiczne następstwo zdarzenia komunikacyjnego, którego wycena w towarzystwie ubezpieczeniowym powinna być właściwie wysoka. Nie można tego zestawiać na przykład ze złamaniem kończyny. W konsekwencji tego warto jest zwrócić uwagę chociażby na wsparcie specjalistów, doświadczonych pracowników kancelarii odszkodowawczych, jakich dzisiaj na rynku nie brakuje.

Ci z pewnością zażyczą sobie za swoje działalnie wynagrodzenie, ale często warto na ich pomoc postawić ponieważ jest to okazja do tego, żeby móc bez większych trudności wywalczyć naprawdę spore zadośćuczynienie. Nawet po odliczeniu prowizji dla prawników i tak pozostanie pokrzywdzonemu spora suma, jaka może pójść na jego dalsze leczenie, usługi rehabilitacyjne itd. Zakłady ubezpieczeniowe zawsze powinny każdorazowo wyceniać szkody, a tym bardziej szkody osobowe, co wynika z faktu, że każdy przypadek jest inny.

W momencie, gdy chodzi o sprawę o paraliż powypadkowy, konieczne jest sprawdzenie stanu pacjenta maksymalnie dokładnie jak to możliwe – zwrócenia uwagi na to, czy w jakim stopniu jest on sparaliżowany, jakie są jego rokowania na przyszłość na podstawie wywiadu z zajmującymi się nim lekarzami, czy będzie on w stanie pracować i jeżeli tak to kiedy szacuje się, iż będzie mógł wrócić do swej formy. Istotnym kryterium jest też rodzaj wykonywanej profesji, a także poczucie przydatności społecznej poszkodowanego, a nawet kryterium jego wieku.

Najczęściej osoba pokrzywdzona na skutek wypadku poprzez doznanie paraliżu, powinna otrzymać odszkodowanie, które będzie uwzględniało zwrócenie wszelkich kosztów wynikających z leczenia i rehabilitacji powypadkowej, zakupu lekarstw, opatrunków, środków ortopedycznych, konsultacji i zabiegów medycznych, kosztów dojazdu do placówek i rehabilitacyjnych, kosztów wynikających z konieczności przystosowania domu bądź auta do potrzeb niepełnosprawnego, uszkodzeń mienia w trakcie wypadku, a tym bardziej jego całkowitych zniszczeń, kosztów nabywania sprzętów umożliwiających lepsze funkcjonowanie osoby sparaliżowanej, utraconych zarobków na skutek niemożności podjęcia pracy zarobkowej i wykonywania dotychczasowych obowiązków zawodowych.

Poza odszkodowaniem, sparaliżowany po wypadku drogowym może liczyć również na zadośćuczynienie. Jest to świadczenie mające na celu rekompensowanie strat o charakterze niematerialnym, które wynikają z faktu, że osoba pokrzywdzona uczestniczyła w niefortunnym zdarzeniu komunikacyjnym. To, jak wysokie będzie to świadczenie, zależne jest natomiast od określnego przypadku i indywidualnie szacowane. Zawsze jednak uwzględniane jest w nim zarówno cierpienie psychiczne, jak i fizyczne, a więc ogólnie rozumianą krzywdę i szeroko pojmowany uszczerbek na zdrowiu.

Nieco innym typem świadczenia jest renta z tytułu zwiększonych potrzeb. Idealnie sprawdza się ona wówczas, gdy osoba sparaliżowana doznała tak poważnych uszkodzeń, że będzie musiała poddawać się długotrwałemu leczeniu i rehabilitacji. Świadczenie to przysługuje także wtedy, kiedy konieczne jest zapewnienie poszkodowanemu opieki po to, aby można było zrealizować jego codzienne potrzeby. To, jak długo i w jakiej wysokości renta ta będzie wypłacana, uzależnione jest natomiast od charakteru wymaganej opieki – czy jest ona trwała, czy też czasowa. Dodatkowo warto również wspomnieć o rencie z tytułu utraconego dochodu a także rencie za zmniejszenie się widoków powodzenia na przyszłość.

Kiedy staniesz się poszkodowanym na skutek pobicia, udowodnienie tego po to, aby otrzymać stosowne odszkodowanie wcale nie jest łatwe. Powołując się na istniejące przepisy prawne, konieczne jest wykazanie, kto jest winny zajścia, a następnie po wskazaniu konkretnego sprawcy musi on zostać uznany. Jeżeli tak się wstanie, wtedy możemy rozpocząć ubieganie się o otrzymanie stosownej rekompensaty finansowej. Takie regulacje prawne prezentuje artykuł 415 Kodeksu Cywilnego, wedle którego – odpowiedzialność opiera się na winie sprawcy szkody. W praktyce – za szkodę odpowiedzialność ponosi ten, którego zachowanie stanowi źródło wyżej wymienionej szkody.

Jeżeli doskonale wiemy i potrafimy udowodnić, kto zgotował nam szkodę w postaci pobicia, wszczęta zostaje sprawa karna. Istnieje kilka jej podstaw, w zależności od tego, o jakim typie napadu mówimy – naruszenie nietykalności cielesnej, ciężki uszczerbek poniesiony na zdrowiu, rozstrój zdrowia itd.

Jako pobicie pod względem prawnym rozumie się natomiast napaść na poszkodowanego dokonywaną fizycznie, przez kilka osób, prowadzącą do zagrożenia utracenia zdrowia, bądź nawet życia. W związku z obowiązującymi przepisami prawnymi, istnieje zasadnicza różnica między bójką a pobiciem – bity uczestniczy w bójce, pobicie natomiast to napaść, która wiąże się z niebezpieczeństwem stracenia zdrowia.

Jeżeli dojdzie do pobicia, zawsze poszkodowany ma prawo ubiegać się o wypłatę właściwej rekompensaty za poniesione cierpienie – zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Krzywdę rozumie się tu jako ból wywołany złamaniami, oszpeceniem, doznanymi obrażeniami, ale także pogorszeniem się stanu psychicznego.

Na tej podstawie można starać się o otrzymanie odszkodowania, które z kolei obejmie kompleksowe pokrycie wszelkich należnych kosztów leczenia, rehabilitacji, opłat za dojazdy do placówek medycznych, zabiegi, wydatki na specjalistów, a także utracony zarobek.

Sprawę o pobicie zaleca się rozpocząć od sformułowania konkretnego pozwu, jaki następnie powinien trafić do sądu rejonowego, wydziału cywilnego. Wybieramy odpowiednią placówkę, w zależności od tego, gdzie zamieszkuje poszkodowany bądź gdzie doszło do zdarzenia.

Istnieje także sposobność wcześniejszego przesłania do winnego zdarzenia przedsądowego wezwania do rekompensaty w postaci wypłaty odszkodowania indywidualnie, samodzielnie, ale jest to nie przymusowe zobowiązanie narzucane na sprawcę, lecz dobrowolne świadczenie, na które może się winny zdecydować, więc mało kiedy kończy się to otrzymaniem przez poszkodowanego należnego mu zadośćuczynienia tak szybko.

Kiedy jednak osoba, która przyczyniła się do powstania naszych krzywd poczuje się do odpowiedzialności i ruszy ją sumienie, a co za tym idzie zdecyduje się na wypłacenie nam stosownej kwoty na etapie wezwania przedsądowego, jak najbardziej warto zdecydować się na polubowne rozstrzygnięcie sprawy.

Dobrze jest wynająć wówczas dobrego prawnika, który wywalczy w naszym imieniu odpowiednią kwotę, a tym samym pozwoli nam uniknąć męczącego, trudnego i żmudnego procesu. Mimo tego, że decydując się na podpisanie ugody z osobą, która jest winna pobicia, pokrzywdzony musi pójść na pewne ustępstwa natury finansowej, taki wariant jest lepszym rozwiązaniem niż postępowanie sądowe.

Zgodnie z przepisami prawnymi, istnieje opcja starania się o naprawę szkody i pozyskanie rekompensaty za dokonane pobicie na etapie postępowania karnego, lecz dużo wyższe sumy pieniężne obowiązują wtedy, kiedy wniesiemy sprawę do sądu cywilnego. Powodem tego jest fakt, iż w sądach karnych dodatkowa rekompensata za pobicie jest traktowana jako zbędny wariant kary wymierzany winnemu. Co więcej, często pada postanowienie o połączeniu odpowiedzialności karnej i odszkodowawczej.

Niezależnie od tego jednak, którą drogę do pozyskania odszkodowania ostatecznie wybierzemy, zawsze nie obejdzie się w celu ubiegania się o otrzymanie stosownego zadośćuczynienia pieniężnego bez wskazania konkretnych danych osoby winnej. W przypadku pobicia rozumianego jako napaść na ulicy czy w sklepie dokonaną przez przypadkowe osoby, wskazujemy na nie jako na sprawcę, kiedy zaś do pobicia i poniesienia wynikających z tego szkód dochodzi na przykład na dyskotece bądź w klubie, a winnymi są ochroniarze, wówczas poszkodowany powinien za doznane krzywdy pozwać właściciela obiektu, w którym doszło do niefortunnego w skutkach zdarzenia.

Zawsze rozpoczęcie sprawy na drodze sądowej wiąże się natomiast z odpowiednimi kosztami, jakie są ponoszone z tego tytułu. I tak, kiedy wnosimy powództwo cywilne, musimy się przygotować na opłaty za dokonanie wpisu sądowego. Wedle ustalonych kwot, suma jaką formułujący pozew będzie musiał wnieść stanowi pięć procent wartości przedmiotu sporu.

Na tym jednakże wymaganych opłat nie koniec. Równie ważne okazują się także regulacje kosztów powołania biegłych sądowych. W przypadku sprawy sądowej o odszkodowanie za pobicie, dobrze jest nie występować samodzielnie, lecz warto być wspartym przez doświadczonego i profesjonalnego pełnomocnika, który będzie nas należycie reprezentował.

Tym bardziej jest to istotne z tego względu, że rozprawy są długotrwałe i mocno wyczerpujące psychicznie, a także bardzo stresujące. Konieczne jest wykazanie się świetną znajomość procedur sądowych, wiedzą na temat formułowania zarzutów, praktyką przesłuchiwania świadków itd. W tym wszystkim pomoże nam więc pełnomocnik, który jednakże policzy sobie wynagrodzenie za prowadzenie naszej sprawy, ale biorąc pod uwagę możliwość otrzymania rekompensaty finansowej, jak najbardziej przyda się takiego specjalistę wynająć.

Cała sprawa rozstrzygnięta zostanie prawdopodobnie w oparciu o kilka rozpraw, jakie wymagają składania zeznań i kompletowania materiału dowodowego. Jeżeli sprawa wreszcie zostanie rozstrzygnięta z korzyścią dla poszkodowanego na skutek pobicia, niezbędne jest skierowanie egzekucji do komornik, który będzie zobowiązany do właściwego wykonania czynności polegających na zabezpieczeniu majątku osoby winnej całego zajścia.